AUTORYTET RODZICÓW

Autorytet rodziców - 1

Rodzice często obawiają się, że utracą autorytet swoich dzieci. Zastanawiają się, jak zachować autorytet w rodzinie, kiedy maluchy dorosną.  Małe dzieci najczęściej podziwiają swoich rodziców, choć zanim stanie się to oczywiste, robią różne rzeczy, które wystawiają cierpliwość rodziców na wielka próbę. Jednak starsze dzieci, które myślą samodzielnie i chcą być coraz bardziej niezależne, mają zwyczaj sprawdzania i podważania autorytetu swoich rodziców.

Nie tylko wiek dorastania, również trudna sytuacja w domu jest dodatkowym bodźcem do sprawdzania, kto tu ma władzę. Jest kilka okresów w życiu dziecka, kiedy takie zachowania są szczególnie wyraźne:

- dwulatki, trzylatki;

- sześciolatki, gdy dziecko idzie do szkoły

- nastolatki, pomiędzy 12 a 14 rokiem życia;

- często, kiedy rodzice nastolatków przeżywają kryzys wieku średniego;

- często, kiedy w rodzinie występują problemy.

Nie bez powodu w powyższym akapicie użyłam zamiast słowa autorytet - słowa „władza”. Tak właśnie potocznie wielu rodziców pojmuje autorytet wychowawczy. Wielu z nich w głębi duszy ma nadzieję, że dzieci się choć trochę ich boją i że dzięki temu będą mieli na nie wpływ...

Czy Ty też się martwisz, że kiedy dziecko przestanie się Ciebie bać, to przestanie być posłuszne? Takie myślenie to pułapka. Jest nieuchronne, że w normalnej rodzinie dzieci dorastając, przestają się bać swoich rodziców. Nie jest to jednoznaczne z tym, że przestaną słuchać i zaczną robić to, co chcą, że będą buntowały się przeciw próbom kontrolowania, itd. Od czego to zależy?

Wszystko zależy od tego, jaka jest Wasza relacja, na czym się opiera. Jeśli jest bliska i szczera, autorytet Twojego dziecka opiera się na miłości i nie jest zagrożony. Nawet jeśli dziecko czasem próbuje się posuwać znacznie dalej niż zwykle. Jeśli Wasza relacja jest powierzchowna i oparta na przemocy – Twój autorytet prawdopodobnie nie istnieje...

Zastanówmy się wspólnie, co masz na myśli mówiąc: autorytet? Co dokładnie masz na myśli? Czy to, aby dzieci uznały Twoją wiedzę i doświadczenie życiowe? Czy też tak zwany posłuch, czyli posłuszeństwo ze strachu? Jakimi sposobami prezentujesz swój autorytet? Czy narzucasz go siłą? Czy to jeszcze jest autorytet?

Zapytam Cię: jak to się dzieje, że ktoś jest dla Ciebie autorytetem? Pewnie odpowiesz, że ten ktoś musi jakoś zdobyć Twoje uznanie. No właśnie. Pewnie zdarza Ci się mówić: moim autorytetem w tej dziedzinie jest…. – i masz tu na myśli kogoś, kto ma na określony temat wiedzę większą od Twojej oraz podziwiasz go za dokonania w tej sferze.

I to jest klucz do rozwiązania problemu. Rodzice muszą zrozumieć, że tak jak zaufanie, trzeba zdobyć uznanie i szacunek swoich dzieci. Nie możesz tego wymusić, ani narzucić. Co powinieneś zrobić?

Jeśli Twoje uzdolnienia i wiedza lub zachowanie względem dziecka zasługują na uznanie, dzieci będą to respektowały. A naprawdę nie trzeba być doktorem filozofii, żeby zdobyć szacunek dzieci, bo przecież mają nasz szanować jako rodziców. Wystarczy pokazać im, jak wielka i bezwarunkowa jest nasza miłość, że są dla nas ważni i że naprawdę chcemy dla nich najlepiej, nawet, jeśli ich wybór nie do końca nam odpowiada.

Jeżeli do tego umiejętnie postępujemy w sytuacjach trudnych, dzieci wiedzą, że mogą na nas liczyć i nie stosujemy przesadzonych i nieadekwatnych kar – to nasz autorytet w ich oczach powstaje sam z siebie. Pewnego dnia przychodzą do nas po radę i widzimy, jak cenią nasze zdanie. To jednak nie znaczy, że już zawsze będą nas słuchać i robić to, czego od nich oczekujemy.